Rozdział 2

Mój sen nagle przerwał głos cioci

- Olivka wstawaj

- mhmm...za chwile : wymamrotałam

- Olivka wstań za niecała godzinkę musimy jechać na lotnisko

- no dobra już wstaje

- to wstawaj i idź się ubrać, a później pomożesz mi z walizkami, musimy je znieść do samochodu

- okej

Na pół śpiąca spojrzałam na telefon była 5.50, wiem to dość wcześnie jak na mnie, ale przed 7 musimy już wyjechać, bo na lotnisko mamy z jakąś godzinkę. No a samolot do Polski mam o 8.30. Nie przeciągając poszłam ogarnąć się do łazienki, wyszłam po kilku minutach ubrana w luźny granatowy sweterek opadający na jedno ramie. Do tego założyłam czarne rurki, a na nogi wcisnęłam buty na obcasie. Tradycyjnie zrobiłam lekki makijaż a włosy związałam w luźnego koczka. Teraz tylko jeszcze ostatnie poprawki i torba do, której wrzuciłam wszystko co potrzebne i zeszłam na dół.

- dobra jestem gotowa

- okej...teraz tylko chodź zniesiemy twoje walizki i zaniesiemy do samochodu

- jasne

Wróciłam więc z ciocią na górę i kolejno znosiłyśmy bagaże do samochodu.

- no to juz chyba ostatnia

Powiedziała ciocia wkładając torbę do samochodu.

- tak..ta jest ostatnia

- Olivia a ty nie bierzesz ze sobą żadnej torby do samolotu ??

- biorę jasne, ze biorę tylko jak znosiłyśmy walizki to jej nie wzięłam po prostu

- okej..to wiesz co chodźmy do domu na chwile, bo mamy jeszcze trochę czasu

Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam, po czym obie ruszyłyśmy do kuchni. Gdy byłyśmy już w środku po raz ostatni poszłam zobaczyć swój pokój. Weszłam na górę, rozejrzałam się, było mi tak przykro że muszę opuszczać to miejsce. Nagle poczułam czyjąś rękę na ramieniu, tak to była ciocia, obróciłam się w jej stronę i wtuliłam sie w nią. Ona mnie przytuliła, i powiedziała, że to dla mojego dobra. Niestety tą chwile przerwał fakt, że trzeba było schodzić na dół i ruszać w drogę. Zrobiłam jak mi kazano i poszłam do samochodu, jeszcze tylko ostatni raz spojrzałam na to wszystko co mnie otaczało do tej pory, łza spłynęła mi po policzku. Spuściłam wzrok i ruszyłyśmy w drogę, jadąc na lotnisko poczułam się jakby ktoś zabierał cząstkę mnie. Bo tak naprawdę ja się tu wychowałam i mieszkałam, a nagle taka zmiana, ale nic nie poradzę wiem że tata robi to dla mnie. Jadąc tam czas strasznie się mi się dłużył, myślałam że nigdy tam nie dojedziemy. Jednak wreszcie po tej godzince dotarłyśmy na miejsce, narzuciłam torbę przez ramię i pomogłam cioci z moimi walizkami, które następnie zostały umieszczone w samolocie przez pracowników lotniska.  Z kolei ja pożegnałam się z ciotką i za wszystko jej podziękowałam po czym weszłam na pokład samolotu i poszłam zająć miejsce przy oknie. Wygodnie usiadłam i westchnęłam, spoglądając przez okno. Włożyłam rękę do torby i zaczęłam szukać telefonu, który po chwili trzymałam już w ręce. Założyłam słuchawki na uszy, włączyłam muzykę. Po jakiś 30 minutach poczułam się śpiąca i przymknęłam oczy. Nawet nie wiem kiedy zdążyłam zasnąć, obudził mnie dopiero komunikat, który oznajmił że za chwile lądujemy. Nagle poczułam dziwne uczucie był to zarówno strach przed nowym jak i szczęście że wreszcie zobaczę tatę. Niecałe kilka minut później wylądowaliśmy, poderwałam się z siedzenia i zaczęłam kierować w stronę wyjścia Myślałam tylko o tym by wyjść, gdy schodziłam po schodach zobaczyłam zupełnie obcy mi kraj. Tak właściwie nikogo tu nie znałam poza tatą oczywiście. Nagle spostrzegłam, że moje walizki bierze jakiś mężczyzna i zanosi do samochodu. Tak to był tata, chciałam go już przytulić i usłyszeć jego głos.

- tato !

Spojrzałam w jego kierunku i przyspieszyłam kroku, kiedy byłam naprawdę blisko powiedziałam głośniej

- tato

Mężczyzna obrócił się w moją stronę

- Olivia jesteś jak ja się cieszę, że cię widzę nawet nie wiesz jak bardzo tęskniłem za tobą

- ja też za tobą bardzo tęskniłam

Nie mogłam powstrzymać łez tym razem były to łzy szczęścia. Przytuliłam się do taty, nie mogłam uwierzyć w to, że wreszcie go widzę.

- Olivka jak ty urosłaś i wyładniałaś przez te kilka miesięcy

- tato, proszę nie przy ludziach

Zaśmiałam się a on ze mną, nawet nie wiecie jak mi tego brakowało.

- to co jesteś gotowa żeby zacząć wszystko od nowa

- mmm..tak chyba tak

Odpowiedziałam niepewnie.

- skarbie wiem, że się martwisz tym wszystkim, ale będzie dobrze zobaczysz

Uśmiechnęłam się tylko i ponownie przytuliłam.

- dobra to co jedziemy

- tak..jasne

Byłam bardzo ciekawa, gdzie będę teraz mieszkać. Wsiadłam więc bez wahania w samochód i ruszyliśmy. Przez całą drogę rozmawialiśmy, śmialiśmy się wszystko było jak dawniej, no prawie bo nie ma tu moich znajomych. W pewnej chwili tata zatrzymał się, a ja spojrzałam przed siebie, byłam w szoku, gdy zobaczyłam jak będę mieszkać. Od teraz mieszkam w jednej z lepszych dzielnic Warszawy. Obszar ten jest chroniony, nie przywykłam do takiego widoku bo w NY wszystko było inaczej. Tata wprowadził jakiś kod i wjechaliśmy dalej, po niecałych 5 minutach samochód został zaparkowany.

- dobra jesteśmy na miejscu, od dziś mieszkasz tutaj podoba ci się ??

- jej..to wygląda naprawdę świetnie już nie mogę się doczekać kiedy zobaczę swój pokój

- powinien ci się spodobać, a teraz pomóż swojemu staruszkowi wnosić walizki

- okej

Pomogłam wnosić torby na górę, do mieszkania. Mimo, że jest ono w bloku to trzeba przyznać że robi wrażenie.